Huzur içinde Uyu Efecim

HUZUR İÇİNDE UYU EFECİM

Foça’ya yerleşmeye geldikten hemen sonra 20 kasımda ilk yaptığımız işti seni ve Zeytin’i belediye barınağından kurtarıp ailemize katmak. Daha kırkbeş günlük halinle bile büyüdüğünde nasıl akıllı ve kibar bir erkek olacağını anlamıştık. Geçen iki yılı aşkın sürede senin bizimle olmandan hep mutluluk duyduk. İzmir’e kırkaltı yıl sonra yağan karda oynaşmaların, Zeytin’le oyunların, kaybolan horozumuz Rifat’ı bulup bize göstermen, bizimle yüzmelerin, Foça’da yürüyüşlerimiz, araba ile gezintilerimiz, verandada koltuk keyiflerin  taptaze hafızamızda. Bizi hiç yormadın, üzmedin. Biz bir şey istemeden ne yapacağını biliyor olman acaba sen bizi eğittin için mi bilemedik ama saygı duyduğumuz asaletin ve duruşundan dolayı sana “aristokrat oğlum” demek pek yerinde oldu. Annenin de seni severken“ karamel aşkım” demesi kıskanılacak kadar yürektendi.

EFE (20/11/2016-8/1/2019)

7 Ocak’ta sabah yemeğini yememenden başlayan rahatsızlığının 8 Ocak akşamı seni aramızdan aldığını düşündükçe içimde kabaran isyanı nasıl dindireceğimi bilmiyorum.  Veterinerlerin bütün mücadele ve çabaları boyunca gözlerini gözlerimden ayırmadan beklemen ve benim çaresizce seni okşayıp konuşmaktan başka bir şey yapamamam hayatımda yaşadığım en büyük travma olarak kalacak.

Şimdi yanıbaşımızda, altında oynamaktan çok hoşlandığın ahlatların gölgesinde  acılarından arınmış yatıyorsun. Varlığınla olduğu gibi yokluğunla da bizimlesin. Arada gelip sana Zeytin’in yaramazlıklarını anlatıp, kovaladığın kuşlardan haber getireceğim. Senine  anılarımızı sonsuza dek yüreğimizde koruyacağız. İyi ki bizim olmuşsun.

Huzur içinde uyu Efecim.

11/1/2019