TUTUNACAK BİR YER
Yağmursuz bir yılın bereketsizliğine direnen zeytin ağaçlarına gelen günün sabahında, ayaklarımın altında sevgili dostum Rin Tin Tin (köpeğimiz Zeytin) kahvemi yudumluyorum. Uzun zamandır iyi bir haber gelmeyen bu coğrafyada, doymak bilmeyen insanlara bakıp; umutlarımı besleyeceğim tutunacak bir yer arıyorum.
Umutsuzluğun ilacı sevgi ama gerçek sevgi de bu günlerde karaborsa. Piyasada çokça rastlanan sevginin son sürümü ise manavdaki meyveler gibi, görüntü şahane ama tadı yok. Arkadaşım Mustafa kaptanın dediği gibi, geriye sağlığımıza dua etmekten başka bir şey kalmıyor.
Sanki ne düşündüğümü anlamış gibi, Zeytin yerde sırtüstü dönüp kuyruk sallamaya başlıyor. Köpeklerin kurduğu bağın, sahiplerini anlamaya ne kadar odaklandığını bildiğim için; eğilip gülercesine bakan dili dışarıda yüzünü avuçlarımın içine alınca, ön ayaklarıyla kollarımı kucaklar gibi sarılıyor.
Köpeğimi bırakıp doğrulurken bu sefer önümdeki ağaçta kuraklığı atlatan birkaç zeytin tanesinin rüzgarda el sallarcasına eğilip kalktığını görüyorum.
Tutunacak bir yer bulmak için çok uzaklara gitmek gerekmediğini fark edip umutlanıyorum.
28 Ağustos 2025
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder