SANRI

 

SANRI

İngiliz Burnu’nda Foça’nın serin ve sakin bir yaz sabahı. Sakin şehir ünvanını alsa da birazdan insan kirliliğinin doğal güzellikleri ve huzuru pervasızca talanı başlamak üzere.  

Çevredeki çadır ve karavanlarda hareketlenme yokken sabahın sakinliğinin keyfini çıkarmak için yürüyüşe çıkan adam, elinde baston gibi tuttuğu bir dal parçasıyla deniz kenarındaki patikadan burnun ucundaki kumsala doğru ilerledi. Ara sıra yaptığı bu yürüyüşlerle, kafasındaki düşüncelerden uzaklaşıp, dikkatini doğaya vererek mutsuzluğunu azaltabiliyordu. Ama o gün yürüyüş sırasında, yamaçtaki çitlembik ağacının altında, elinde bir kupa ve kitabıyla oturmuş kadını fark etti.  Kadın açık mavi yazlık salaş bir pantolon ve beyaz şile bezi bluzuyla, manzaranın doğal bir parçasıymışçasına, sırtın ağaca yaslamış, huzur depolar gibiydi.

Uzaktan gelen dalgaların sesine, hafif poyrazın oynaştırdığı yaprakların katılmasıyla oluşan sabah müziğini, bir Foça kerkenezinin çığlığı bölünce; kadın, saçlarını eliyle  omuzlarına attı ve gözlerini okuduğu kitaptan kaldırıp çevresine bakındı. Sabahın bakir ışıklarının aydınlattığı yüzünde bir su perisi güzelliği vardı.  Okuduğu ya da yaşadığı  huzuru yansıtan o yüz, aşksız yılların susuzluğunu giderircesine havaya karışınca, Orak Adası’nın kayalıklarında sirenlerin büyülü rapsodisi başladı. Bu görkemli manzarada fazla olduğunu düşünen adam kımıldayamadan olduğu yerde kaldı.

Bir başkasının varlığını hisseden kadın yavaşca dönüp ona baktı. Günü aydınlatan gözleri günaydın der gibiydi.  Günaydın demek ve el sallamak isterken elini kaldırmaya çalışan adam,  önce parmaklarında bir serinlik hissetti, ardından her yer karardı.

Gözlerini açarken, adam önce  yastığında kımıldayan elini gördü, sonra da artık orada olmadığını. Yaşanmamışlıklar evrenine açılan kapı kapanmıştı.

Artık, bugünü de burada geçirecekti.

7 Kasım 2024

KEMAN

 

KEMAN

Geçen akşam televizyonda keman sanatçısı Lisa Batiashvili’nin Çek Flarmoni orkestrası eşliğinde bir konserine denk gelince izlemeden geçemedim. Keman çocukluğumdan beri ilgimi çeker ve sesinden çok hoşlanırım. Dolayısıyla Lisa Batiashvili’yi imrenerek izledim.

Çocukluğumda okulda verilen mandolin çalma eğitimi dışında müzikle ilgilenme fırsatım olmadı. Zor günlerdi. Ama keman çalma isteğim hafızamın derinlerinde gündeme gelmek için fırsat beklemekten vazgeçmedi.

O fırsat 1994 yılında, Shell şirketi içinde Hollanda’dan Türkiye’ye dönüp, Diyarbakır’da çalışmaya başladığımda geldi. Şirketin satış/devri nedeniyle işlerin azaldığı bir dönemde, Diyarbakır’lı bir personelin yardımıyla genç bir keman sanatçısı ile iletişim kurup ders alma konusunu görüşmek üzere eve davet ettim.

Kemancı genç, kendisini tavsiye eden personelle birlikte bir hafta sonu geldi. Kısa bir hal hatır sormadan sonra hemen konuya girip kemana olan merakımı ve keman çalabilmek için ders almak istediğimi söyledim. Kemancı genç önce keman çalmak için ne kadar çok çalışmak gerektiğini, sonra çok küçük yaşlarda yay çekmeye başlanmazsa sonuç alınamayacağını, benim 39 yaşında buna başlamamın uygun olmayacağını güzel bir dille uzun uzun anlattı. Sözünü kesmeden dinledim ama hayal kırıklığım içimde büyüdü. Kemancı genç, kemana ayırabileceğim zaman ve kaynağı bulduğumda bir dönemde, geç kaldığımı söylüyordu. 

Gence teşekkür ettim ve dedim ki:

Artık senden ders almayacağımı anladım ama müzik yapmayı teşvik yerine insanların müzik yapma arzularını yıkmak bir müzisyene yakışmadı. Senden istediğim şu koca evde tek başıma kemanımla gürültü yaparak mutlu olmama yardım etmendi. Yoksa Palladium’da konser vermek gibi bir niyetim yoktu.  Dilerim bundan sonra doksan yaşında birinden bile bir talep gelse, kolundan tuta tuta ona keman çalmayı gösterirsin.

Genç kemancı her ne kadar özür dileyip, yardımcı olabileceğini söylediyse de artık  ondan ders almak istemediğimi belirtip konuşmayı sonlandırdım.

Keman çalmayı öğrenmek için bir daha fırsatım olmadı ama olsaydı da ders alır mıydım bilmiyorum. Ama ne zaman keman çalan birini görsem, küllenen arzularımdan sanki bir kıvılcım çıkar gibi olur.

6 Kasım 2024